Garbary

Nazwa średniowieczna	Garbary (n/d)[n/d]
Nazwa do roku 1918	Grosse Gerberstrasse (Raczynskistrasse)[Gerberdamm]
Nazwa do roku 1939	Garbary (Raczyńskich)[Tama Garbarska]
Nazwa do roku 1945	Grosse Gerberstrasse (Raczynskistrasse)[Gerberdamm]
Nazwa do roku 1990	Garbary
Nazwa obecna	Garbary
Opis wg Z.Zakrzewskiego	Odcinek obecnych Garbar pomiędzy Placem Stawnym a Placem Bernardyńskim. Garbary powstały w średniowieczu, skupiając wielu garbarzy, którzy mogli korzystać z koniecznej w ich rzemiośle dużej ilości wody z Warty, oraz od zachodu z fosy, która przebiegała wzdłuż wschodniego odcinka muru obronnego. (Odcinek dzisiejszych Garbar od Placu Bernardyńskiego na południe). [Odcinek dzisiejszych Garbar (wtedy Tamy Garbarskiej) od Placu Stawnego w kierunku północnym].
Opis wg Z.Zaleskiego	Ulica ta w południowej swej części istniała już w każdym razie na początku XV wieku. Leżała za murami miasta przy odnodze Warty, ze względu na pobliską wodę zaludniona przez licznych w Poznaniu garbarzy. Rozbudowała się na północ. Zwała się "Garbary". W końcu XVII wieku zachodzi już także nazwa "Wielkie Garbary" (dla odróżnienia od "Małych"). Niemcy w XIX wieku zwali ją początkowo "Gerberstrasse", częściej jednak, a później ogólnie "Grosse Gerberstrasse". W brzmieniu polskim aprobowano oficjalnie nazwę 16.06.1919r. (Stanowiła dawniej część drogi Dębińskiej. Wyodrębnienie projektowano już w roku 1870, nie przeprowadzono go jednak. Własną nazwę dostała (zdaje się) w 1905r. Nazwa należy do tych wyjątkowych, która upamiętnia zasługi Polaków, a wprowadzona była jednak za czasów niemieckich. W brzmieniu polskim ustalona 29.08.1919r.) [Zbudowana na terenie bagnistym łącznie z pracami fortyfikacyjnymi XIX wieku, nazwana "Tamą Garbarską", ponieważ stanowi przedłużenie Wielkich Garbar. Nazwę polską ustalono oficjalnie 16.06.1919r.]
Opis wg M.Mottego	Lubię, panie Ludwiku, trzymać się we wszystkiem pewnego porządku, dla tego musimy z rogu Grobli powędrować w górę, aby przejrzeć Garbary z jednego do drugiego końca. Otóż, widzisz najpierw tutaj z jednej strony kościół Bernardynów, z drugiej strony kościół Przemienienia Pańskiego i przy nim wielki zakład Sióstr Miłosierdzia. Te siostry sprowadzono do nas dwódziestego drugiego roku z Warszawy, do czego przyczyniła się w znacznej mierze księżna Ludwika Radziwiłłówa, a przed niemi panowały tu Bernardynki, których klasztor powstał w samym początku siedemnastego wieku. (...) Tuż obok Bernardynów, gdzie teraz ogródek prowadzący do gimnazyum, stał, temu lat przeszło pięćdziesiąt, kościółek świętej Anny z dość wysoką wieżą, zbudowany podobno w końcu piętnastego wieku i będący, jak słyszałem od starych ludzi, w ostatnich czasach Rzeczypospolitej miejscem nabożeństwa dla katolików niemieckich. Wszakże jeszcze przed okupacyą pruską ustała w nim wszelka służba Boża i zamieniono go na magazyn.
Opis współczesny	w przygotowaniu